Het geluid van zoemende banden is al door vele grootheden bezongen. Muziek maken komt met reizen, en alle succesverhalen over nightliners en vip-bussen ten spijt, speelt zich dat voor de meeste muzikanten af in een klein oud busje, volgestapeld met koffers en muzikanten. Moe maar voldaan, het geluid is verstomt, en de muzikanten mijmeren na over hun laatste, of bereiden zich voor op hun volgende bestemming. Het is nog een eind rijden. Het geluid van zoemende banden is het geluid van een droom.

De energie spat van het podium en met vereende krachten wordt het publiek weer meegenomen in een inspirerende ervaring. Teamwerk is het mooiste werk, wordt wel eens gezegd. Met een team de wereld veroveren en je droom leven, heeft daarom een bijzondere status, en bezielende uitwerking op het publiek. Samen aan een droom werken geeft verbondenheid. Ergens bij horen is een sociale basisvoorwaarde; het voelt fijn. Hen die het lukt de droom aan te tippen, valt roem en waardering ten deel, en is dat niet precies het ultieme doel van elk mens: zich gewaardeerd voelen, ertoe doen? Applaus of een schouderklopje, lovende woorden of dankbetuigingen, wie is er ongevoelig voor?

Dromen en succes gaan vaak slecht samen. Hoewel veel mensen dromen over succes, betekent succes vaak het einde van dromen. Het is sleur geworden, nieuwe doelen worden niet langer samen bepaald, er komen andere belangen in het spel, die voorheen onbelangrijk leken. Individuele belangen horen niet bij teamspirit, en worden daarom vaak met zogenaamd rationele argumenten verdedigd. In onze maatschappij neigt rationaliteit het te winnen van de droom. Een droom laat zich vaak moeilijk rationeel verdedigen. Zijn dromen dan toch alleen een inspirerend verhaal om anderen te manipuleren?

De solist heeft meestal een bijzondere status. Vooraan op het podium, zijn zij het gezicht van de organisatie, waar de meeste aandacht op is gericht. Hun status wordt daardoor vaak vereenzelvigd met het succes van het team. Een ware leider begrijpt de bijdrage van zijn team en deelt gracieus in die roem. Succes komt alleen wanneer je omringt bent door een bevlogen team; iemand die zich bekommert om de techniek, iemand die zich bekommert om de business, iemand die altijd klaarstaat, iemand die altijd de balans bewaakt, iemand die zich bekommert om jou. Zielen die elkaar begrijpen en ondersteunen. Onzichtbaar voor het publiek, zoals een organisatie onzichtbaar staat achter een product. Terwijl het publiek de solist toejuicht, weet het team zich gekend in hun bijdrage. Maar herinnert de solist het zich uiteindelijk ook nog?

Ik zag laatst een optreden van een grote band. Groot in naam wel te verstaan. Groot geworden door volharding, passie en teamwork. Succes maakt schept nieuwe mogelijkheden. De droom van de frontvrouw, om zich te omringen met een orkest, had de band letterlijk op het reservebankje van het orkest geplaatst. Terwijl zij genoot van haar moment suprême en de eerbetuigingen over haar solo escapade haar liet welgevallen, denkt de gitarist terug aan de bus. Met zijn drieën op de achterbank, haar hoofd op zijn schouder, knieën tegen de koffers, op weg naar een nieuw avontuur. Zij heeft hem nooit gevraagd, wat zijn droom eigenlijk is. Hij schrijft een song over zoemende banden…