Muzikanten zijn verre van monogaam. Ze doen het met meerdere partners van allerlei pluimage, en de meeste relaties zijn ook hier geen lang leven beschoren. Toch is er, ondanks dat, vooral behoefte aan vastigheid. Behalve bij Jazz musici, die doen het met iedereen. Maar de meeste muzikanten, gevormd door minder experimentele stromingen, zoeken vaste partners om het mee te doen. Wanneer de relatie niet langer houdbaar is, wordt er z.s.m. een nieuwe combinatie gezocht.

Veel muzikanten zijn vrij conservatief ingesteld. Om maar een voorbeeld te noemen: Ondanks alle technologische voortgang, zijn de oorspronkelijke versies van veel instrumenten nog steeds de meest populaire, en zijn ook nostalgische muziekstijlen nog immens populair. Alle vernieuwende muziek ten spijt, is muziek over het algemeen vrij behoudend. Muzikanten en luisteraars samen zwelgen in de herhaling van het verleden en zijn beducht voor verandering.

Mogelijk mede hierdoor staan muzikanten weinig open voor one night stands, al hebben ze vaak een geheel ander imago. Sessies klinken aantrekkelijk, maar worden vaak aangevoerd door vaste koppels, bezocht door enkele nieuwsgierige beginners. De kat uit de boom kijken, om daarna met de opgedane ervaring toch snel een eigen harem te willen vormen, dat is toch het idioom.

Toch gebeurt het soms dat alles wel op zijn plek valt. De professionals wijzen ons de weg; Wanneer de juiste mensen bij elkaar georganiseerd worden, kan er een enorme muzikale orgie ontstaan, die zijn weerga niet kent. Muzikanten zwepen elkaar op, en het publiek raakt uitzinnig bij zo’n enorme uitspatting. Een zogenaamd ‘& Friends’ optreden lijkt toch een beproeft recept voor succes. Je vraagt je dan wel eens af, waarom dit niet vaker voorkomt?  Zouden de meeste muzikanten dan toch te verlegen zijn? Of zijn uitspattingen vooral leuk voor een keertje, maar blijft de ideale band grootte toch een duo?

Of een trio?