Ik haat muziek. Ik hou er ook van. En ik kan niet zonder. Ik heb uit pure frustratie al mijn instrumenten al eens verkocht, om ze een jaar later allemaal weer opnieuw te moeten kopen. De muziek zelf is niet schuldig; zij is de grote liefde, inspiratie en motivatie. Zij is de Muze zelf, vandaar haar naam. Maar juist daarom ligt beleving van muziek maken heel gevoelig. Liefde is niet de oorzaak van een gebroken hart, en evenzo is muziek niet de veroorzaker van de zielenpijn, die zij veroorzaakt als ze deze beroerd. Haar streling verzacht, maar maakt ons er tegelijk ook wel heel bewust van.

Jimi Hendrix was een van de grote muzikale geniën van de vorige eeuw. Hij werd ook bekend om het mishandelen van zijn gitaren. Dit bleek geen vernielzucht van een kansarme anarchist, maar pure frustratie van een genie, die niet uit zijn instrument kreeg wat hij wilde. Muziek is tenslotte nog meest van alles emotie. Emotie gekanaliseerd door een instrument, of door heel veel instrumenten. Sommigen lukt het de emotie door hun verlengstuk te persen, bij anderen blokkeren emoties de erachter verborgen pracht.

In alle gevallen gaat muziek maken niet vanzelf; Het vereist doorzettingsvermogen, kwetsbaarheid, moed en vertrouwen. Zelfvertrouwen het meest van alles, maar ook vertrouwen in anderen, op en naast het podium. Samenwerking stelt mensen in staat meer te bereiken dan de som van hun individuele prestaties. Maar het heeft ook een prijs; De eer moet dus ook gedeeld worden. Dit gaat niet iedereen even goed af. Delen, luisteren, ruimte geven en helpen zijn niet de ruimst bemeten menselijke eigenschappen. En zeker niet bij die mensen die ook eerder genoemde drijvende eigenschappen moeten bezitten. Het valt dus ook niet mee een succesvol team te vinden, of zelfs bij elkaar te houden. Maar als het wel lukt, dan straalt de Muze. Oogverblindend en oorverdovend streelt zij onze ziel.